Pokrzywa zwyczajna

Wysokość 1-1,5 m. Pokrzywa ma pojedynczą kanciastą łodygę, na której znajdują się ząbkowane liście. Całą roślinę pokrywają parzące włoski zawierające kwas mrówkowy, który powoduje podrażnienia. Pokrzywa kwitnie od czerwca do października. Kwiaty ma zielone, drobne, zebrane w długie kwiatostany umieszczone u nasady liści. Pod ziemią wytwarza rozległe kłącza i w tej postaci zimuje. W medycynie ludowej pokrzyw używano do hamowania krwotoków, leczenia niedokrwistości i schorzeń dróg moczowych. W kuchni najczęściej wykorzystywano młode liście pokrzywy, z których robiono herbaty i syropy lub spożywano na surowo, jako dodatek do sera. Włókna, mocne i długie, używane były do produkcji tkanin. Pokrzywa słyneła też ze swoich właściwości magicznych. Palone podczas burzy suche pokrzywy miały uchronić przed uderzeniem pioruna. Okadzano nimi domostwa i bydło, by je ustrzec od złego. Chłosta pokrzywami miała bogatym mężczyznom przywrócić chęć do życia. Na świeżo zasianych zbożem polach smagano pokrzywami młode dziewczęta, by zapewnić urodzaj. Pokrzywy są roślinami azotolubnymi. Doskonałym źródłem azotu jest mocznik, dlatego też w wysiedlonych wsiach pokrzywy spotkać można w miejscach dawnych zagród oraz nawożonych obornikiem pól i łąk.